Meer seks

13 januari 2012

Nadat we de feestdagen in Berlijn hadden doorgebracht, waar we hadden geklonken op een vederlicht jaar, zetten we ons weer aan het scenario. Onze tijd aan het Binger begon te dringen – er zou spoedig een moment komen dat we ons weer moesten bezighouden met geld verdienen, koken, en dat soort dingen. De kostbare tijd die ons nog restte moesten we zo goed mogelijk benutten. Om tijd te besparen liet onze producent een synopsis van ons scenario schrijven door een Amerikaans scenarioschrijver, waar we de markt mee op zouden kunnen. Deze man schreef – naast de synopsis – ook een soort schoolrapport met daarin zijn bevindingen. Zo vond hij de premisse ‘uitstekend’, onze schrijfstijl ‘goed’ en dialogen ‘voldoende’. Gelukkig gaf hij ook nog live uitleg bij zijn rapport. We hadden een feilloos gevoel voor drama, zei hij, maar dit was zowel een zegen als een vloek. Wij knikten begrijpend.
Dat de dialogen hier en daar nog haperden, merkten we in de Script Out Loud workshop, waarbij acteurs de hoofdrollen uit het script vertolkten. De andere rollen namen onze Bingergenoten voor hun rekening: zo lispelde de Vlaming met een Frans accent de teksten van de charmante maar gevaarlijke balletdocent – hier en daar doorspekt met vloeiend Frans dat hij ter plekke uit het Engels vertaalde – en sprak de Schotse alle Franse ballettermen op zijn Schots uit, bijgestaan door de Française die naast haar zat, die dan weer moeite had met het woord ‘boerenkool’ dat we niet in het Engels hadden vertaald. De professionele acteurs waren erg enthousiast over hun rollen, ze waren gegrepen door de mysterieusheid van Abel en de gekte van Elien, vatten ze na afloop samen. Over één ding was iedereen het eens: er moest meer seks in het script. Dat noteerden wij, bij wijze van goed voornemen voor 2012.
Onze Amerikaanse klasgenoot bood zijn excuses aan voor zijn afwezigheid – hij zat vast in de sneeuw in een of ander skigebied en had ons verschrikkelijk gemist, zei hij. Om het goed te maken kookte hij Indiaas voor ons en gaf ons ons scenario terug vol met aantekeningen in de kantlijn en ontelbare taalsuggesties; ons Engels liet soms wat te wensen over – een van de andere redenen dat de dialogen nog niet perfect waren. Ook gaf hij mij het boek Never Let Me Go omdat hij vond dat ik dat moest lezen; het ging over een kostschool die al net zo naargeestig was als de academie in Vederlicht. Ik riep enthousiast uit dat ik dat boek binnenkort voor mijn verjaardag had willen vragen.
Well, happy birthday, zei de Amerikaan.